Τι είναι η θλάση;

Θλάση ονομάζουμε την ρήξη των μυϊκών ινών η οποία προκαλείται από υπερβολικά έντονη σύσπαση ή από υπερβολική διάταση ή από άμεση πλήξη του μύ από κάποιο εξωτερικό παράγοντα.

Συνήθως εκδηλώνεται με πόνο, έντονη μυϊκή σύσπαση και αδυναμία εκτέλεσης κινήσεων του μυ. Καλό θα ήταν σε περίπτωση θλάσης να διακόπτεται η αθλητική δραστηριότητα, διότι η συνέχισή της μπορεί να προκαλέσει περαιτέρω τραυματισμό των μυϊκών ινών.

Τα αίτια των μυϊκών θλάσεων μπορεί να είναι κάποια από τα ακόλουθα

•  Υπερβολική κόπωση των μυών μετά απο συνεχόμενη άσκηση – γυμναστική
• Ανεπαρκής προθέρμανση (warm up) και ανεπάρκεια διατάσεων (stretching) με αποτέλεσμα την μειωμένη ελαστικότητα των μυών
• Περιβαλλοντικοί παράγοντες, για παράδειγμα άσκηση σε υγρό και ψυχρό περιβάλλον οπου το σώμα να μην έχει αποκτήσει την κατάλληλη θερμοκρασία
• Κακή τεχνική κατά την εκτέλεση των ασκήσεων, μυϊκή ανισορροπία
• Μυική ανικανότητα. Οι μύες εκπαιδεύονται να έχουν αντοχή και διαμορφώνονται ώστε να έχουν ελαστικότητα. Όταν οι μύες κουραστούν, είναι επιρρεπείς σε κακώσεις. Το ίδιο συμβαίνει και σε μύες που δεν έχουν ελαστικότητα.
• Υπερπροπόνηση και υπερβολή των δυνάμεων μας κατα την δραστηριότητα που κάνουμε.

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Οι θλάσεις χωρίζονται σε 3 κατηγορίες.

Πρώτη κατηγορία είναι η θλάση 1ου Bαθμού, οπου μιλάμε για μια απλή διάταση των μυικών ινών συνοδευόμενη απο πόνο και μειωμένη λειτουργικότητα κατά την εκτέλεση της άσκησης.

Στη θλάση 2ου Bαθμού παρατηρούμε μερική ρήξη των μυικών ινών με έντονο μυικό σπασμό καθώς και αιμάτωμα και οίδημα στην τραυματισμένη περιοχή,με αποτέλεσμα ο μύς να χάνει την ελαστικότητά του.

Tέλος στην θλάση 3ου Βαθμού έχουμε πλήρης ρήξη του μυός, με εκτεταμένο αιμάτωμα καθώς και αισθητά μειωμένη κινητικότητα του μυός.

Συχνότερες θλάσεις στα κάτω άκρα είναι στους οπίσθιους μηριαίους, στους τετρακεφάλους και στους γαστροκνήμιους.
Στα άνω άκρα θλάσεις συναντούμε συχνότερα στο δικέφαλο βραχιόνιο, στον δελτοειδή, στον υπερακάνθιο (στροφείς του ώμου) και στον τρικέφαλο βραχιόνιο.
Συχνές είναι επίσης και οι θλάσεις των κοιλιακών οι οποίες απαιτούν συνήθως και πιο μακρόχρονη αποκατάσταση.

ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ (Συμβουλευτείτε πρώτα τον γιατρό ή φυσικοθεραπευτή σας)

Αμέσως μετά απο μία θλάση πρώτου και δευτέρου βαθμού επιβάλλεται ακινητοποίηση του σκέλους σε ανάρροπη θέση, η περίδεση του σκέλους και εφαρμογή ψυχρού επιθέματος ή πάγου. Η εφαρμογή ψυχρών επιθεμάτων είναι απαραίτητη κατά το πρώτο 48ωρο για την μείωση του πόνου, του αιματώματος και όσο είναι δυνατό , την μείωση του οιδήματος.

Μετά το πρώτο 48ωρο και αφού περάσει η οξεία φάση, μπορεί να αρχίσει η εφαρμογή θερμών επιθεμάτων σε συνδυασμό με μάλαξη στην τραυματισμένη περιοχή, ανάλογα πάντα με τη σοβαρότητα του τραυματισμού. Κατ’ αυτόν τον τρόπο βελτιώνεται η κυκλοφορία στη περιοχή και αρχίζει η διαδικασία της επούλωσης. Δίδονται ισομετρικές ασκήσεις με μικρή ένταση , προοδευτικά αυξανόμενες με τη πάροδο των ημερών.

Ο ουλώδης ιστός ο οποίος αρχικά σχηματίζεται στο σημείο της θλάσης είναι σκληρός και ανελαστικός σε σχέση με το φυσιολογικό ιστό. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την εμφάνιση πόνου σε κάθε σχεδόν σύσπαση του μυός. Γι’αυτό ακριβώς επιβάλλεται στον ασθενή πρόγραμμα διατατικών ασκήσεων (διατάσεων) στο τραυματισμένο μύ, αφού έχει προηγηθεί προθέρμανση ώστε να χουμε κερδίσει σε ένα βαθμό ευλυγισίας ώστε οι διατάσεις να είναι ασφαλέστερες και αποδοτικότερες.

Στη συνέχεια της αποκατάστασης αρχίζουμε σταδιακά τις ισοτονικές ασκήσεις για επιπλέον ενδυνάμωση, εξειδικευμένες ασκήσεις ιδιοδεκτικότητας και νευρομυϊκής συναρμογής, δηλαδή ασκήσεις επανεκπαίδευσης του μυός για ασφαλή επιστροφή στην αθλητική-ασκούμενου στη δραστηριότητα.

Στο τελικό στάδιο αναμόρφωσης και ωρίμανσης του μυός, γίνεται προοδευτική ενεργοποίηση της περιοχής με έκκεντρες ασκήσεις, προοδευτική αύξηση της αντίστασης (πχ με λάστιχα γυμναστικής) με πλειομετρικές ασκήσεις και τέλος προοδευτική επανένταξη του αθλητή στην προπόνηση. Στη θλάση 3ου βαθμού, ίσως είναι απαραίτητη η χειρουργική επέμβαση, με συρραφή των ινών του και η ακινητοποίηση ώστε να επιτευχθεί η επούλωσή του. Στη συνέχεια και με την πάροδο της περιόδου ακινητοποίησης αρχίζει η προοδευτική κινητοποίηση του μύ και η σταδιακή ενδυνάμωσή του, με απότερο σκοπό την πλήρη αποκατάσταση και την επιστροφή στις προπονήσεις.

Γενικότερα είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε πως κάθε αθλητής είναι μοναδικός με συγκεκριμένες ανάγκες και απαιτήσεις και κάθε τραυματισμός επίσης διαφέρει στον καθένα ακόμα και αν και οι δυο έχουν την ίδια διάγνωση. Κάθε θλάση οποιουδήποτε βαθμού θα πρέπει να αποκαθίσταται πλήρως πριν την επιστροφή του αθλητή-ασκούμενου στις προπονήσεις. Η σωστή συνεργασία μεταξύ του αθλητίατρου, του φυσικοθεραπευτή και του προπονητή θα μειώσει τον κίνδυνο υποτροπής του και τον χρόνο αποκατάστασης του τραυματισμού και θα μειώσει τη διάρκειας αποχής από τις δραστηριότητες του.

Πηγη : Physiomart.gr