Να ζεις, να αγαπάς και να… ζηλεύεις!!! – Fitness Motivation Hellas

«Κατ’ αρχήν πιστεύω ότι το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου που αγαπάει είναι ότι αγαπάει τον εαυτό του. […]Μιλάω για τον άνθρωπο που συνειδητοποιεί, ότι δεν μπορείς να δώσεις παρά αυτό που έχεις και γι’ αυτό καλά θα κάνεις να προσπαθήσεις όσο μπορείς ν’ αποχτήσεις κάτι. […]».

Δεν τα λέω εγώ, τα έχει πει ο Leo Buscaglia («Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις»), γιατί η ζωή – η αγάπη και η μάθηση είναι τρεις κορδέλες που πλέχτηκαν μαζί. Και για να το ξεκαθαρίσουμε, έχεις / δεν έχεις διαβάσει το βιβλίο, σημασία δεν έχει η ανάγνωση βιβλίων αυτοβελτίωσης –κανένα βιβλίο δεν θα σε αυτό/βελτιώσει- αν εσύ δεν θέλεις, ΟΜΩΣ ας «μένει κάτι» κάθε φορά που συναντάς το καινούριο, κι ας είναι αυτό το κάτι μόνο ένα.

Ο Leo μίλησε για ανθρώπους που θέλουν να γίνουν δημιουργικοί, ικανοί, πολυτάλαντοι, ενδιαφέροντες. Μίλησε για εμένα, για εσένα για απλούς ανθρώπους καθημερινούς που ανακαλύπτουν συνεχώς το μεγαλείο του εαυτού τους. Μίλησε για τον Πάνο που παίζει μπάσκετ, για εσένα που κολυμπάς, για εμένα που τρέχω, για τον κύριο Χ. που περπατάει κάθε Κυριακή στο πάρκο. Κι αν η αφορμή για κάτι τέτοιο είναι να σου αρέσει, τότε το μέσο να το πετύχεις είναι …να το ζηλέψεις!

Ποιος είπε ότι η ζήλια είναι κακή;;; Μην μπερδεύεσαι: το καλό και το κακό σε αυτή την περίπτωση είναι μόνο θέμα σωστής ποσότητας. Με λίγα λόγια, αν η ζήλια ήταν φαγητό θα έπρεπε να φας τόσο ώστε να σε ικανοποιεί – με πολλή θα βαρυστομαχιάσεις. Και τότε; Τι θα έχεις να μοιραστείς; Θα τα βάλεις (ίσως) με τον εαυτό σου, μετά (σίγουρα) θα τα βάλεις με το φαγητό, (οπωσδήποτε) με αυτόν που το έφτιαξε, και η (αρνητική) λίστα συνεχίζεται.

Πόσοι σημερινοί μπασκετμπολίστες, ποδοσφαιριστές, δρομείς δεν ζήλεψαν την επιτυχία του Γκάλη, του Σαραβάκου, του Λιούις; Για πόσους σημερινούς αθλητές όλοι αυτοί αποτέλεσαν πρότυπο, πηγή έμπνευσης, έδωσαν κίνητρα και τους παρακίνησαν να μπουν στα στάδια, στα γήπεδα, στον αθλητισμό; Εγώ ξέρω πολλούς, εσύ δεν ξέρεις; Και επίσης για πες μου: έχεις σκεφτεί ότι η ζήλια (σαν λέξη ντε) συγγενεύει με τον ζήλο; Η ζήλεια είναι ξαδελφάκι της έμπνευσης, της προτροπής, της αυτοβελτίωσης, της προσπάθειας και τελικά της επιτυχίας. Ξεκινάει από την περιέργεια, τον θαυμασμό και γίνεται το κίνητρο για να πετύχεις κάτι. Για να μπορέσεις να ζηλέψεις πρέπει πρώτα να μπορείς:

• Να συγκρίνεις, τον εαυτό σου με το αντικείμενο της ζήλειας σου, αυτόν που θαυμάζεις

• Να ταυτιστείς, να φανταστείς τον εαυτό σου στη θέση του, ανακαλύπτοντας τα δικά σου χαρίσματα

• Να κατακτήσεις τον στόχο καταβάλλοντας τη μέγιστη δυνατή προσπάθεια

Και εδώ ακριβώς φιλαράκι, σφυρίζεις τη λήξη του αγώνα και σταματάς. Εάν περάσεις αυτό το στάδιο (υγιής ζήλεια) υπάρχουν 2 ακόμα: Το στάδιο της παθολογικής ζήλιας (1) και η υπερβολή της – ο φθόνος (2), που είναι πια καταστροφικά. Είναι το σημείο που η ζήλεια παύει πια να λειτουργεί ως υγιές κίνητρο και μεταμορφώνεται σε εμμονή, σε έναν διαρκή αγώνα όχι πια να κατακτήσεις αλλά να αφαιρέσεις από τον άλλο αυτά που έχει, απλά γιατί δεν τα έχεις εσύ.

Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι να μην ζηλεύεις, είναι να ζηλεύεις! Να ζηλεύεις θαυμάζοντας, να εμπνέεσαι, να προσπαθείς! Να μην ζηλεύεις από την θεσούλα του καναπέ σου, αλλά να ζηλεύεις κολυμπώντας, τρέχοντας, δοκιμάζοντας, παρακινώντας. Ανακαλύπτοντας νέα αθλήματα, νέους δρόμους για να τρέξεις, νέες θάλασσες να κολυμπήσεις, άλλους ανθρώπους να σε διδάξουν. Ζήλευε τους καλύτερούς σου και μόνο, ζήλευε τις κινήσεις τους, το πρόγραμμά τους, τη διατροφή τους, προσπάθησε να τους μοιάσεις. Ζήλευε το κορμί τους αλλά πάνω από όλα το μυαλό τους.      
                   Υποσχέσου μου μόνο κάτι: μην βαρυστομαχιάσεις.

Το άρθρο επιμελήθηκε για την fmh.gr
Γεωργια Χατζηγιαννακη – Ψυχολόγος, Παιδαγωγος